Dagboek beschreven door Roelie... de nieuwste pagina's verschijnen steeds bovenaan!
Op de foto Roelie aan de eettafel - genomen vanaf onze zithoek - met rechts iets van de keuken.

Afscheid van gemeente en familie/vrienden

Zondag 17 augustus 2008 namen we afscheid in onze gemeente de Pijler te Lelystad!
Het was voor ons een hele verrassing en bemoediging dat er verschillende mensen van onze achterban,  familie, vrienden, kennissen en zelfs buren, vanuit allerlei plaatsen in Nederland, deze kerkdienst bezochten.
Op een bepaald moment in deze dienst werden wij uitgenodigd om op het podium te komen, nadat het lied gezongen was : “Met lege handen mag ik voor U staan!.”
Ik, Roelie had van te voren gevraagd of dit lied gezongen mocht worden omdat dit de afgelopen tijd vaak in mijn gedachten kwam en in zijn volle betekenis tot mij doordrong. Ik wilde daar graag een persoonlijk getuigenis van geven. Daarna vertelde Sinco nog het een en ander, waarna een van de oudsten, Hendrik Heida voor ons bad en ons opdroeg aan God en ons namens de gemeente de zegen meegaf. Na de dienst hebben velen, van jong tot oud, ons de hand geschud, omhelsd en met persoonlijke woorden en soms beschreven kaarten het allerbeste toegewenst. Dit alles was zo hartverwarmend, wij waren er echt van onder de indruk. Toen we na zo’n anderhalf uur door ieder die dat wilde begroet waren gingen we met familie en vrienden die van ver kwamen, onze eigen kinderen, mijn moeder en de leden van onze thuisfrontcommissie naar het huis van Gemma en Martin in ’t Hout.  Daar werden we warm onthaald met koffie en cake, etc. broodjes, soep, drinken, lekkers, en nog meer. Het was een heerlijke zonnige dag, dus we konden in de prachtige ruime tuin nog fijn met iedereen babbelen.
Ten slotte zijn we naar het huis van Gideon gegaan, die zelf die ochtend al vertrokken was voor een zakenreis naar Taiwan. Onze oudste en jongste dochter vergezelden ons en zo konden we verder rustig naar ons vertrek toeleven. Moe maar voldaan en heel erg onder de indruk van alle liefde en medeleven die ons was toebedeeld.

Klik voor een presentatie:

De laatste dag
in ons oude huis

Verkocht!

Deze dag stond in het teken van het verlaten van ons huis aan de Drostlaan in Emmeloord.

Het is gekocht door iemand die de goede gewoonte heeft om elke dag te beginnen op zijn knieen voor God en eveneens elke dag te besluiten op zijn knieen voor God. Hij kreeg het op zo'n moment op zijn hart om dwars tegen de malaise op de huizenmarkt in, ons huis te kopen. Daar zijn wij wel even stil van.

Het werd nog even hard werken. Gelukkig hadden we uitstekende assistentie van drie van onze kinderen, want zelf hadden we onze handen vol aan het definitieve inpakken van de koffers en de handbagage. Al weken van te voren waren we begonnen met het selecteren van dingen die we mee wilden nemen. In en rondom onze koffers lag van alles klaar. Kleding, enkele boeken die we toch echt bij ons wilden hebben. Toiletartikelen, wat beddengoed, handdoeken, washandjes (want alleen Nederlanders gebruiken toch washandjes?), kruiden voor in het eten (die zijn in Nederland goedkoper zeiden ze) allerlei dingen die ons wel handig leken en natuurlijk wat dingen die we gewoon leuk vonden. Van te voren hadden we natuurlijk al aan verschillende Nederlandse collega’s die in PNG wonen en werken gevraagd wat zij aanraadden.
Telkens als ik iets kocht, keek ik niet meer eerst naar de prijs, zoals mijn gewoonte was, maar voelde ik of het veel of weinig woog. Dan zei ik: “O, dat weegt “niets”! Dat kan wel mee!” Vervolgens had ik dus een berg dingen verzameld die “niets” wogen! Toen brak dus het uur der waarheid aan. We mochten 20 kg. per persoon bagage meenemen. D.w.z. gemiddeld, wij zouden met verschillende maatschappijen vliegen, dus besloten we 20 kg. aan te houden. Afgezien van de handbagage. Het was echt een hele toer om op 20 kg. uit te komen, want onze koffers wogen zelf al gem. 6 kg.! (Jammer!) Als handbagage mochten we zo’n 5 of 7 kg. meetorsen, en natuurlijk vooral niet te veel tassen. Maar ja, hoe gaat dat als je gaan emigreren en er geen container met spullen verscheept wordt. Dat was ons afgeraden, omdat de prijs van het inklaren in PNG buiten proportie hoog is. Het was echt zweten, want wat laat je nu alsnog achter en wat wil je echt per se meenemen? Ten slotte is het gelukt om nog een doos vol achter te laten. We zouden reizen met elk drie stuks handbage, inclusief mijn gitaar, die door hele lieve vrienden voorzien was van een prachtige hoes, met ook nog een extra vak! Behalve de extra’s t.b.v. de gitaar, die deze lieve zorgzame mensen erin hadden gedaan, stopten wij er ook nog wat in, mijn extra sandalen gingen naast de gitaarhals, enz. enz.
Toen alles echt klaar was en de spullen in de auto waren geladen, zijn we nog afscheid gaan nemen van een paar mensen en verlieten het huis via de achtertuin met een gevoel van “Dag huis, ons zie je nooit meer terug!”
We hadden besloten de laatste twee nachten voor vertrek in het huis van onze oudste zoon - Gideon - in Lelystad door te brengen, dat was praktisch en gezellig. Alle kinderen kwamen daar nog voor een laatste samenzijn bij elkaar, op twee na, want een van onze dochters was nog met haar man op vakantie, van hen hadden we al eerder echt afscheid genomen.
De kids hadden met elkaar een heerlijke gezeligge maaltijd verzorgd en we hadden een mooie avond zo samen als gezin.